Որպես կինոռեժիսոր՝ ես միշտ հետաքրքրված եմ եղել պատմություններ պատմելու նոր և ստեղծագործական ուղիներով: Իմ ֆիլմերը ոչ միայն զվարճանքի մասին են, այլ նաև նպատակ ունեն հանդիսատեսի հետ ոգեշնչելու, կրթելու և հուզական կապ ստեղծելու: Այս հոդվածում ես ակնարկ կներկայացնեմ իմ ֆիլմերի դրամատուրգիայի մասին՝ օգտագործելով իմ աշխատանքի օրինակները՝ իմ մոտեցումը լուսաբանելու համար:
«24/04 World Orchestra» 18 րոպեանոց վավերագրական ֆիլմը ստեղծվել է կինոյի հուշերի տեսքով, որտեղ գլխավոր հերոսը (նվագախմբի նախաձեռնող, դիրիժոր Սերգեյ Սմբատյան) պատմում է իր ներքին ապրումների, դժվարությունների, իրենց հանդիպած դրամատիկ պահերի մասին։ երկու տարի առաջ համերգը կազմակերպելիս։ Ֆիլմում հակառակորդը եղանակն է, քանի որ անսպասելի եղանակային պայմանների պատճառով հանրապետության հրապարակից օպերային բեմ է տեղափոխվում հսկայական համերգը, որը Հայոց ցեղասպանության 100-րդ տարելիցին նվիրված գլխավոր իրադարձությունն էր։
36 րոպեանոց վավերագրական «Դու ինձ պե՞տք եմ» վավերագրական ֆիլմում (ռեժիսորական տարբերակ) օգտագործել եմ գերմանացի դրամատուրգ և արձակագիր Գուստավ Ֆրեյթագի 5 գործողության տեսությունը՝ սյուժետային գիծը կառուցելու համար (նկարագրված է նրա «Die Technik des Dramas» աշխատությունում), որտեղ վերջին մասը կոչվում է աղետ, ինչը մեր դեպքում չի անցնում ողբերգության սահմանը։ Սա իմ բուհական դիպլոմային աշխատանքն էր ԵԹԿՊԻ-ում, որը վերամոնտաժել եմ 5 անգամ, ու վերջնականապես էկրան է բարձրացել 2014 թվականին: Սյուժեն կառուցված է հետևյալ տրամաբանությամբ. սովորական մարդը իր տան խոհանոցում; երաժշտական դպրոցի ուսուցիչ. կոնսերվատորիայի դասախոս; կոմպոզիտոր, ով ստեղծել է հայտնի և արժեքավոր սիմֆոնիկ երաժշտական ստեղծագործություններ; սիրված արվեստի գործիչ, ում հոբելյանին նվիրված է մի ամբողջ համերգ; վերջում՝ տաղանդավոր մարդ, ով ժամանակին շատ հայտնի և պահանջված երաժիշտ էր, բայց ում աշխատանքը հիմա չի գնահատվում, և նոր սերունդները նրան չեն հիշում։
Համացանցում ազատ տարածման համար հասանելի է միայն ֆիլմի հեռուստատեսային տարբերակը
«Նարեկացի, Երևան, Մալկովիչ» 18 րոպեանոց վավերագրական ֆիլմում օգտագործել եմ երեք գործողությամբ կառույց՝ պատմելու աշխարհահռչակ դերասան Ջոն Մալկովիչի Երևան այցի մասին, որը Հայաստանի պետական սիմֆոնիկ նվագախմբի ուղեկցությամբ կատարում է Սուրբ Գրիգոր Նարեկացու «Մատյանը Ողբերգության» աղոթքից հատված։ Կա երեք գործողությամբ պատմություն՝ Մալկովիչն իջնում է երկնքից Երևան, Նարեկացու աշխատանքը կարդում, և նորից ձուլվում ամպերի մեջ, որն արտահայտված է ամբերի մեջ Մալկովիչի ուրվագծով։
Համացանցում ֆիլմը հասանելի չէ․ https://www.imdb.com/title/tt12010354/
«Անվճար պտույտ արևի շուրջը» 15 րոպեանոց վավերագրական ֆիլմը երիտասարդ էկոակտիվիստի մասին է, ով պայքարում է իրեն անհանգստացնող երևույթների դեմ: Վահագն Վարդումյանն իր բողոքն ու անհնազանդությունը սոցիալական խնդիրների նկատմամբ արտահայտում է յոգայի, բուսակերության, հեծանիվների կիրառումը խթանելու միջոցով։ Սյուժեն պարունակում է տարրեր տարբեր տեսակներից, որոնք նկարագրված են Ջոզեֆ Բերգ Էսենվեյնի «Գրելով կարճ պատմվածքը. Սյուժեներից են Անակնկալը, Խնդիրը, Առեղծվածը, Տրամադրությունը կամ Զգացմունքը կամ Զգացմունքը, Կոնտրաստը և Սիմվոլիզմը» աշխատության մեջ: Օրինակ, ֆիլմի սկզբում մենք տեսնում ենք ոչ սովորական հեծանիվ։ Ապա կնոջ զուգագուլպաների վրա նկարելու տեսարան է, որը զարմացնում և հետաքրքրություն է առաջացնում։ Տաք աղբյուրի ջրի մեջ գոլորշով լի կադրը, որին հաջորդում է պլազմային գնդի հետ խաղալու տեսարանը, հստակ տրամադրություն է ստեղծում, և այլն։
30 րոպեանոց «Վարդգես Սուրենյանց. 19-րդ դարի VR նկարիչը» հեռուստատեսային վավերագրական ֆիլմում էլ օգտագործել եմ ստեղծագործական անիմացիոն լուծում: Քանի որ նկարչի մասին գրեթե ոչ մի տեսալսողական նյութ չկա, ֆիլմի ողջ ընթացքում, նկարչի կյանքի պատմության հետ մեկտեղ, ներկայացվում է նկարչի ամենահայտնի գործի՝ Սալոմեի VR վերարտադրման ընթացքը: Տեխնոլոգիաների կիրառմամբ՝ ֆիլմը հանդիսատեսին հնարավորություն է տալիս զգալ արվեստի գործը նոր ձևով:
Վարդգես Սուրենյանց. 19-րդ դարի VR նկարիչ
Կարճ ասած, որպես կինոռեժիսոր ձգտում եմ ստեղծել ֆիլմեր, որոնք կլանում են հանդիսատեսին լավ մշակված և կառուցված պատմությունների միջոցով: Այս նպատակին հասնելու համար օգտագործում եմ տարբեր դրամատուրգիական տեխնիկաներ: Իմ նպատակն է կապ հաստատել հանդիսատեսի և էկրանի միջև, ստեղծել զգայական կապ, որը կհուզի նրանց:
